Museo de Man: A curiosa historia do "alemán de Camelle"

Galicia é unha comunidade repleta de encanto. Son moitas as paisaxes que quedan gravadas nas retinas daqueles afortunados que puideron percorrela e, por suposto, moitos os lugares que chamaron tanto a atención dos viaxeiros que non puideron desprenderse desta. De feito, hai un caso en especial que conseguiu dar a volta ao mundo, tal e como demostra o Museo de Man.

Moitos anos atrás, un mozo alemán chamado Manfred Gnädinger (Man) quedou marabillado na súa visita a Camelle. Esta zona costeira fascinou a este home que tomou a gran decisión de quedar a vivir por aquel lugar cun claro compromiso: garantir a perfecta harmonía, seguindo así as características propias deste marabilloso lugar onde mar e rocas atopan o perfecto equilibrio e que, á súa vez, quixo expoñer nas súas obras.

Imaxe de Amaianos | Wikicommons

A historia do “alemán de Camelle”

Manfred nacía en 1936 en Radofzell, dentro dunha familia acomodada onde resultaba ser o menor de 7 irmáns. Con 14 anos iniciaba os seus estudos en pastelería, o que lle levaba a traballar en prestixiosos locais de Suíza. Lamentablemente a súa historia tínguese de dor cando aos seus 16 anos, cando aínda traballaba en Suíza, falece a súa nai. Tras este duro golpe, o mozo alemán comezaba a interesarse pola arte e a súa mente inquieta empezaba a deixar voar a súa imaxinación e creatividade.

Aos seus 25 anos regresa ao seu pobo natal onde non pasaría moito tempo pois, ante a falta da súa nai, comeza a charlar cunha señora maior que é de Muxía e que lle fala da Costa da Morte, as pedras, o mar e toda a súa historia, algo que resultaba realmente apaixonante para Man. Por iso, con sede de aventura, comeza a súa viaxe por Francia e o norte de España ata chegar á praia de Traba, onde comeza un novo camiño que lle leva a Camelle.

A súa chegada a Camelle prodúcese durante o día da festa de 1962. As marabillas deste lugar fixeron que a súa viaxe detivera, deixando atrás o seu plan de chegar ata Muxía. Fascinado, tomou as súas mellores roupas e trabou unha gran amizade coa familia Baña Heim, os únicos que sabían alemán e quenes non dubidaron en alugarlle unha pequena casa de pedra á entrada do pobo, onde comeza a súa evolución interior. Iso si, cun camiño que lle levou a pintar as paredes de negro e recoller todo tipo de obxectos, obtendo por parte dos caseiros un aviso de que non podía seguir por ese camiño.

Imaxe de Amaianos | Wikicommons

O nacemento dun arte que non debe ser esquecido

Tras o aviso, Man desaparece. Iso si, o seu regreso prodúcese dous días despois, momento no que aparece vestido unicamente cun taparrabos. Nese instante, compra un terreo na punta do peirao e aí comeza a construción da súa caseta, a cal se atopaba en perfecta comuñón coa natureza, sen electricidade nin auga. Un lugar no que, a partir dos anos 70, comezou a ver a súa gran obra.

O círculo e as cores básicas son unha parte fundamental da súa arte, mantendo a maior parte das súas obras no seu xardín-museo ao redor da casa e ao aire libre. Iso si, o que destaca é que non só limitouse á pintura, senón que chegou a tocar escritura e fotografía cunha sorprendente calidade. Todo mentres mantiña un equilibrio coa natureza, plantando o seu propio horto e mantendo unha dieta vexetariana.

Co paso dos anos logrou unha paz interior que expuxo en cada unha das súas obras e, a cada un dos visitantes que se achegaban a observar o seu estilo único, non dubidaba en pedirlle que realizase un debuxo nu dos seus cadernos. Por que? Era a súa forma de relacionarse cos demais xa que, segundo a opinión de Man, en cada papel está a alma de cada un e o seu obxectivo era o de facer un gran rañaceos con todas elas.

Lamentablemente a súa morte chegou en 2002, pouco despois do terrible suceso do Prestige que chegou a afectar as súas obras. O museo serve como un recordo deste artista único e onde se atopan obras repletas de cor e numerosos círculos que representan o ciclo continuo da vida.